19-րդ դարի 80-90 ականներից սկսած’ հայկական գեղանկարչությունը սրընթաց վերելք ապրեց։ Եվ դա առաջին հերթին շնորհիվ այն բանի, որ ասպարեզ էր մտել մեծատաղանդ գեղանկարիչների մի աստղաբույլ (Մ. Սարյան, Գ. Բաշինջաղյան, Ե. Թադևոսյան, Փ. Թերլեմեզյան, Վ. Սուրենյանց, Ս. Աղաջանյան , Հ. Արծաթպանյան , Վ. Գայֆեճյան), որոնք կրթություն էին ստացել Մոսկվայի գեղանկարչության, քանդակագործության, ճարտարապետության ուսումնարանում, Մյունխենի, Սանկտ-Պետերբուրգի գեղարվեստի ակադեմիայում` որպես ուսուցիչներ ունենալով ամենահայտնի վարպետներին (Վ. Սերով, Մ. Կլոդտ, Վ. Պոլենով, Ժ. Պ. Լորան և ուրիշներ), այլև հնարավորություն ունեցան իրենց արվեստը զարգացնել Ֆրանսիայում (բացի Հմայակ Արծաթպանյանից ու Վահրամ Գայֆեճյանից)։
