Մեր բանաստեղծության մեջ մելամաղձոտությունը, ողբը կտիրեն․
Թումանյանի գործը փթթում մըն է հոգեկան լուսավոր ու արու առողջության․
անոր երգը ուժի, զվարթության, հավատքի, լավատեսության պոռթքում մըն է,
պայծառ ու խրոխտ նույնիսկ ցավի արտահայտության մեջ։
Արշակ Չոպանյան
ՑԱՎԻ ՄԱՍԻՆ ՊԻՏԻ ԽՈՍԵԼ
“Թունելի վերջում միշտ էլ լույս կա՛՛,-արդեն որերորդ անգամ անցնելով Պուշկինի լեռնանցքի թունելով՝ կրկնում եմ մտովի։ Վանաձոր-Ստեփանավան ճանապարհի խորհրդավոր հատվածն է՝ 1830մ երկարւթյամբ ավտոխճուղային թունելը, որը հաճախակի մնալով առանց էլեկտրական լուսավորության՝ բացարձակ խավարի պայմաններում իմ ուղեղում ակամա զուգորդվում է արցախցու կարգավիճակի հետ։ Փակում եմ աչքերս։ Միևնույն է, այդպես էլ եմ զգալու Բազումի լեռնաշղթայի վրա շողացող լուսատուին, … Մանրամասն