Երկի՛ր իմ,
Առանց ինձ ինչպե՞ս ես…
Ես հիմա շվարած ինչ -որ տեղ եմ` անհասցե, անտուն, անոգի…
Քո ցավը ուսերիս շալակած տանում եմ
(այդ ցավը տանել չի լինի),
անգույն, շնչահեղձ են օրերս…
Ապրել եմ հոգեվարքիդ ժամերն ու հայացքս կարկամած երկնքին` անպատասխան հեռացել եմ.
Ինձնից պոկելով ինձ…
(Ես մնացել եմ այդտեղ` վայրկյանից կախ…),
Անկշտորեն շնչել եմ անշնչացած օդդ ու ջերմացել
Մի պահ…
Անէացած քայլել եմ վերջին անգամ տարակուսած ու ամայացած փողոցներովդ ու …
Ու խելագարված ընկել ինչ-որ տեղ…
Շուրջս քաոս էր…
Վառոդի, արյան ու բենզինի հոտը խախտել էր հավասարակշռությունը երկրի ու երկնքի միջև…
Մգլահոտ էր, ու ծուխն ամենուր էր.
անհույս ճիչերն ականների պես պայթում էին ունկերիս մեջ…
Թուրքը ներխուժել է երկիրս…
Երկի՛ր իմ,
Քեզ ինչպե՞ս սփոփեմ,
Ես ինչպե՞ս սփոփվեմ…
Տու’ր ձեռքդ,
Վերադառնամ…
+++
Անհավանական թռիչքի ու ոգեշնչման երկիր.
ԱՐՑԱ՛Խ,
Անանց գեղեցկության ու վեհության երկիր.
ԱՐՑԱ՛Խ,
Անսակարկ սիրո ու ջերմության երկիր.
ԱՐՑԱ՛Խ,
Անմնացորդ նվիրումի ու անձնազոհության երկիր.
ԱՐՑԱ՛Խ
Անկոտրում կամքի ու ընդվզման երկիր.
ԱՐՑԱ՛Խ,
Չվերջացող պայքարի ու խիզախման երկիր.
ԱՐՑԱ՛Խ
Հավերժ ապրելու ու անմահանալու երկիր՝
ԱՐՑԱ՛Խ։
+++
Իմ ու քո միջև
ընդամենը
ճանապարհ է,
երկարությունը`
351կմ…
Ամեն օր նստում եմ մեքենան
ու ուղևորվում դեպի քեզ…
… ինձ ոչ մի տեղ չի տանում ճանապարհը…
ոչ մի ճանապարհ
քեզ մոտ չի բերում այլևս։
Հայացքս` սարերին է բա՜րձր_բարձր…
(գոնե նշմարեմ բարձունքներդ ու
ու մնամ բարձունքում):
Ամեն գիշեր վերադառնում եմ
քեզ մոտ,
փարվում քեզ,
ի՛մ երազ,
ի՛մ պատրանք,
ի՛մ չվերջացող մղձավանջ….
Ճանապարհ,
դու այլևս տունդարձի ճանապարհ չես,
ու քո ուղևորը ես չեմ…
+++
Իմ հայացքի մեջ բերել եմ Հայրենիքս…
նրա անցյալն ու ներկան`
իմ աչքերում է`
որպես քարացած
վկայություն…
նրա ցավն իմ սրտում է`
որպես մշտաբորբ մորմոք…
Իսկ ինձ հարցնում են՝ ի՞նչ եմ բերել ինձ հետ…
+++
Անցյալներ կան, որոնք չեն անցյալվում…
որովետև արահետն ոտնահետքեր
ունի պահած,
ուր ամեն ծննդով երկիրը պահում է իր գենետիկ գաղտնաբառը,
ամենուր ստվերներ են ու շունչը գոյի,
շշուկներն են ծառերից կախվել,
օդի մեջ չի ցնդում բույրը կյանքի,
(այնտեղ կյանքը կռվի համ ունի ու վառոդի հոտ),
պայքարը մշտաբորբոք տարերք է` արյան բջիջներում…
հայացքները սարերին է դաջված, ու սարերն այդ աչքերով են նայում հավերժին…
հեռուն թրթռում է սրտի ամեն զարկի հետ…
ու չի անցյալվում կիսատվածը….
+++
Ես ամեն օր խնդրում եմ
քամին քո բույրը բերի-
քամին չի բերում:
Ես ամեն օր խնդրում եմ
ամպը քո երկինքը բերի-
ամպը չի բերում:
Ես ամեն օր խնդրում եմ
արևը քո ջերմությունը բերի-
արևը չի բերում:
Ես ամեն օր խնդրում եմ
լուսաբացը քո մաքրությունը բերի-
լուսաբացը չի բերում:
Ես ամեն օր խնդրում եմ
մայրամուտը քո անդորրը բերի-
մայրամուտը չի բերում…
Ինչ էլ անես՝ օրը չի քաղցրանում,
Իսկ ես երկնքին չեմ էլ նայում.
այնտեղ իմ երկինքը չկա…
+++
Ուզում եմ մի քիչ կին զգալ.
Լինել քնքուշ, լինել թույլ,
Լինել մեղմ, սիրալիր,
Մեկ_մեկ էլ` սեթևեթ,
Չլինել այսքան ուժեղ,
Չկարծրանալ, չքարանալ,
չհեռանալ նախասկզբից…
Չտանել բեռը ծանր ժամանակների…
Փոխակերպմանս պատճառը դու ես, պատերա՛զմ…
+++
Մի օր հասկանում ես,
որ կորցրել ես կարևոր մի բան` ինքնությունդ,
Ու որ դատարկ ես,
Ու դատարկությունը չի լցվում` ինչ էլ անես…
Իսկ ես շարունակում եմ փնտրել ինձ
Երևանյան բազմադեմ փողոցներում…
Տեսնողներին խնդրում եմ` իմաց տալ…
+++
Անպարագիծ այս աշխարհում
Քեզ եմ հռչակել իմ տիեզերքը,
Սիրո բառեր չեմ շշնջացել երբևէ,
Ոչ էլ գովքդ եմ արել,
Ապրել եմ օրերդ խանդավառ
Ու վառոդահոտ,
Ծխում կորած ավերակներիդ վրա
Հառնել ենք ես ու դու,
Ոգեղեն շնչովդ տոգորված`
Խիզախել ենք ամեն մարտում…
Մինչ դավադրաբար քեզ ինձնից պոկելը։
Ի՛մ ժայռեղեն սեր, ի՛մ կանաչաչյա գեղուհի,
ի՛մ Արցախ,
Թույլ տուր խոստովանեմ սերս` ուշացած…
…Այս ինչքա՜ն վերքոտ է սերն իմ ու չբառավորվող…
Ամալյա ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ