ԺԱՆՆԱ ԲԵԳԼԱՐՅԱՆ
***
Փրկված մի
պատառիկ
ծննդավայր’
որբ,
սուրասայր
մամլիչների
մեջ առնված,
մե՜րկ…
Հոշոտված,
ծվեն -ծվեն,
մոխրացած
մի հայրական
տուն’
անհասկանալի,
մարդկային
բանականությանը
չհասնող
թանձր կեղծիքում’
անորոշ,
անորոշ,
անորո՜շ…
Անմարսելի
կորստներից
սմքած իննսնամյա
հոր անպատասխան
հարցերի տակ
ճզմված ու
գետնամած
օրեր’
օտարված,
աննպատակ,
անե՜լք…
Խծաբերդը,
Կատարովանքը,
Հին Թաղերը
հորս հորովելը’
որպես
անփոխարինելի
մասունք,
իրենց հուշերում
անթեղած,
նրա հրացանի
կրակոցին
սպասելի՜ս…
ես’ երիցս խաբված
ու խոցված
թիկունքից,
Հայրենի հրավեր
սաղմոսելու
ՏԱՃԱՐԱԶՈՒՐԿ
եղեռամայր,
վերադարձի
բոլոր ուղիները
մարսած
ու դատարկ
ցմրու՜ր…
***
Երկրի ընդերքում
հիմա
ավելի շատ
անկատար
երազանքներ կան,
քան
երկրի վրա։
Աշխարհի
ինչի՞ն էին պետք
այսքան
չբացված
արշալույսները…
ԵՍ ԱՆՀԱՅՐԵՆԻՔ ԲՈւ ԵՄ
Ինձ` ամենատիրոջս,
ինչպե՞ս կարողացաք զրկել
հանգրվակետերից։
Ինչպե՞ս մեջս
իրար խառնեցիք
ցերեկ ու գիշեր,
ստվեր ու լույս։
Ինչպե՞ս գոյությունս
հանգեցրիք
անպատուհան
փակուղու։
Հայրենիքս
բռնաբարելուց առաջ`
թեւերս փշրեիք,
որ ամեն գիշեր,
որպես միայնակ բու`
չգնամ չթառեմ
Խծաբերդի
Շենին գլխի
սրբատեղիին
ու չողբամ,
չողբա’մ,
չողբա՜մ
յոթ սրբատեղիներիս
պղծված
շնչառությունը։
Ինձ Հայրենիքից
զրկելուց առաջ`
մթագնեիք
գիտակցությունս,
որ ամբողջ
կյանքում
սուրբ աղոթք
պատարագած
շրթունքներս
հիմա
չպղծվե’ն,
այսպես չպղծվե՜ն
դշխեմ
անեծքներով։
Անզգա մարմին-հոգիներիդ
կռնչոցս չի հասնու՞մ։
***
Հիմա միայնակ
նստած եմ Խծաբերդի
Չիմանին
աղբյուրի
Մեծ քարին`
թափանցիկ շորերի մեջ,
ոտաբոբիկ։
Շուրջս համատարած ձյուն է,
ոտքերս` ձյան ճերմակի մեջ,
չեն մրսում։
Էմինի եւ
Էդիտայի
աղբյուրի ջրի
մոլուցքից բարձրացող
գոլորշին
շղարշում է մարմինս
ու ջերմացնում։
Գենդարայի կածաններով
մի նպատակադրված
շլդիկ
վետվետելով
Հարոսից գալիս
հոտոտում է
ափիս
բազմաբուրությունը`
տանելով այն
Հարոսի ու Տումու
անտառներին`
համոզելու նրանց,
որ իրենց սմքած
հավերժատիրուհու
անպարտ հոգին
դարերով
թեւածելու է
իրենց վրա
ու հուշելու է
փրկության ԵԼՔԸ։
Չիմանի ձյունածածկ
կածանով
ինձ մոտ է իջնում
Սահունասարի
հինավուրց բերդի
Իշխանը
ու ուսերիս է նետում
դարերի
անպարտության
ծիրանին։
ԵՍ հավատում եմ`
ԴՈւՔ մի օր
իրար եք գալու,
Սասնա առյուծասիրտ
դյուցազուննե’ր։
ԱՆՏԱՐԱԾՔ ԺԱՄԱՆԱԿ
Երբ օրը
քսանչորս ժամ չէ,
ու տարին`
365 կամ
366 օր։
Երբ ճանապարհը
փաթաթվում է
ոտքերիդ,
քեզ ոչ տանում է,
ոչ էլ
բաց թողնում`
ինքդ գնաս։
Երբ քամին
մոլեգնում է
ոսկորներիդ մեջ
եւ ոչ մի պահ
չի կորցնում
թափը։
Երբ փողոցում
անտուն
մի շուն
հոտոտում է
փեշդ
ու դառնահամից
դունչը շրջում։
Երբ գետնամած
տերեւների մեջ
տաք աշունների
ծանոթ
բույր ես
որոնում
ու ձեռնունայն
համրանում։
Երբ մտքիդ մեջ
փորձում ես
վերագտնել
անցած օրերի
շքեղությունից
գոնե մի
պատառիկ
ու ձախողված
կարկամում։
Երբ ցավի
ճիրաններին
ընտելանում ես
այնքան,
որ նրանից
դուրս
գոյատեւումը
անհեթեթ է
թվում ու էազուրկ։
***
Ոչ մի ձայն
այլեւս
չի հասնում ինձ
ու չի հասնելու։
Այս համատարած
աղմուկների մեջ
վերստին հայտնվել եմ
Մսրա Մելիքի
անտակ հորի մեջ։
Ես ժամանակի
ցինիկ ստերում
մի աններելի
միամտությամբ
ու անսթափությամբ
տրվել եմ
միֆին
իմ անպարտության։
Հիմա մարմինս
բզիկ – բզիկ է,
ավերակներում
իմ շեն գյուղերի
կռնչում է բուն,
վանքիս գմբեթից
հանվում է խաչը,
քերվում նշանն
իմ հավերժության։
Հիմա իմ հոգին
գերեզմանոց է,
ու անպատարագ
բյուր թաղումներում
սուրբ մասունքներն են
իմ զավակների,
որոնք հավատով
կրակ նետվեցին,
հոգիս փրկելու`
անտեղյակ, որ այն
չնչին գրոշով
ընչաքաղցները
հանձնել են
Նեռին։
Հիմա եղեռն է,
ահավոր եղեռն
հավատի,
լույսի ու հավերժության։